ابزار آپلود

چرا ما در کشورهای دیگر هزینه نظامی می کنیم؟
نکته اول؛ معمولاً ما در مواجهه با دشمن می‏توانیم از دو نوع راهبرد برای پیشگیری از

حمله آن‌ها بهره ببریم. نخست اینکه مرز کشور را برای دفاع از حملات احتمالی دشمن

در نظر بگیریم و به محض اینکه دشمن به مرزهای ما حمله کرد، به دفاع از خود بپردازیم و

حمله‌های دشمن را دفع کنیم. در این فرض این احتمال وجود خواهد داشت که

دشمن با پیش‏دستی در جنگ، بسیاری از امکانات و تجهیزات ما را نابود کند و فرصت

سازماندهی نیرو و امکان مقابله با دشمن را از ما سلب نماید. اتفاقی که در ابتدای

انقلاب با جنگ تحمیلی علیه ایران آن را تجربه کردیم و متأسفانه خسارت‏های فراوانی

را بر ما تحمیل کرد. راهبرد دوم اینکه ما همواره نقشه‏ها و تاکتیک‏های دشمن را زیر ذره‏بین

قرار دهیم و بدانیم آن‌ها برای حمله به مرزها و منافع ما چه نقشه‏هایی در سر

دارند. در چنین شرایطی است که معمولاً ما از مبدأ تحرکات آن را رصد و هر گونه توطئه

احتمالی دشمن را پیشگیری می‏کنیم. پرسش ما از مخاطب محترم که نوشته بودند:

«چرا ما در کشورهای دیگر ـ که احتمالاً منظورشان سوریه و عراق است ـ دخالت و هزینه

نظامی می‏کنیم» این است که از میان این دو راهبرد، کدام یک را انتخاب می‌کنند؟

طبیعی است که فرض دوم منطقی و عقلانی‌تر است. البته طبیعی است که بسیاری

از تحرکات پنهان دشمن از چشم شهروندان مخفی باشد، اما مسؤولان مربوطه  با

رصد کردن این تهدیدهای احتمالی، پیشگیری‌های لازم را انجام می‌دهند. پس هـــر هزینه‌ای

در این جهت، نه تنها پایمال کردن بیت المال نیست، بلکه چنین هزینه‌هایی برای

حفظ امنیت کشور ضروری است؛ زیرا اگر در چنین زمینه‌هایی هزینه نکنیم و

دخالت‌ها و توطئه‌های نظامی دشمنان قسم خورده ایران اسلامی ـ که بر مردم ما هم

تا حدودی پوشیده نیست و به عنوان مثال همین چند ماه پیش حضور داعش را تا ۴۰

کیلومتری مرزهای کشورمان دیدیم ـ رصد نگردد و خدای نکرده امنیت کشور و مردم به

مخاطره افتد، شما به عنوان شهروند این کشور، نخستین فردی خواهید بود که لب به

اعتراض خواهید گشود و نظام را به کم‌کاری و تساهل در تأمین امنیت متهم خواهید کرد!

نکته دوم که مخاطب محترم باید به آن  توجه کند، این است که ایجاد امنیت مهم‌ترین و

ضروری‌ترین مسأله هر کشوری است و توجه به شیوه‌های جدید برای حفظ امنیت ضروری است.

کشورها امروزه امنیت خود را در چارچوب مرزهای خود تعریف نمی‌کنند. امروز روش‌ها و

راهبردهای جنگی کشورها تغییر کرده و به سمت جنگ‌های نیابتی تغییر جهت داده‌اند.

از این رو می‎بینیم نیروهای وابسته به عربستان در سوریه می‎جنگند و نیروهای فرانسه در آفریقا!

هر چند ما به دنبال تجاوز به منافع دیگر کشورها نیستیم، اما برای حفظ امنیت خود ناچاریم

با کشورهایی که منافع مشترک داریم، همپیمان شده تا جنگ را به بیرون از مرزهای خود کشانده

و از خطر مستقیم جنگ مصون بمانیم. نکته سوم اینکه امروز به برکت انقلاب و نظام اسلامی،

مرزهای ما به لحاظ اعتقادی گسترده‏تر شده است. زمانی عراق به عنوان یک کشوری مطرح بود

که در تقابل با ایران قرار داشت، اما امروز این مرز فراتر رفته و شیعیان عراق در جهت تقابل

با دشمن مشترکمان داعش ـ که به نیابت از وهابیت در حال جنگ با ماست ـ جانفشانی می کنند

و این دستاورد بزرگ انقلاب را باید به فال نیک گرفت. این دلایل نمونه‏ای است از راهبرد

نظامی امیرمؤمنان علی(علیه السلام) که می‌فرمایند: اگر اجازه دادی

که دشمن پشت در خانه شما برسد، بدان شکست تو قطعی است.